تمرین مقاومتی علائم آلزایمر را در مدل های موش کاهش می دهد

رابطه بین سلامت شناختی و تمرین مقاومتی توسط تیمی از دانشمندان برزیلی وابسته به فدرال مورد بررسی قرار گرفت. دانشگاه سائوپائولو، برزیل، و دانشگاه سائوپائولو، برزیل، که تاثیر ورزش مقاومتی را بر روی موش‌های نر بررسی کردند.

نتایج این مطالعه در مرزهای علم.

برای انجام مطالعه خود، محققان از مدل موشی استفاده کردند که دارای جهشی بود که مسئول تجمع پلاک های بتا آمیلوئید در مغز بود. پلاک های بتا آمیلوئید اغلب مرتبط هستند با ایجاد زوال عقل.

یک گروه از موش‌های دارای جهش و یک گروه کنترل هیچ تمرینی انجام ندادند، در حالی که گروه سوم موش‌ها که دارای این جهش بودند، برای انجام یک رژیم ورزشی آموزش دیدند. تمرین مقاومتی را در انسان تقلید کرد.

رژیم تمرین شامل بالا رفتن موش‌ها از نردبانی با ارتفاع بیش از 1 متر، شیب‌دار با زاویه 80 درجه، با بارهای متصل به دم آنها معادل 75٪، 90٪ و 100٪ وزن بدن آنها بود. .

برای مشاهده تشکیل پلاک بتا آمیلوئید بر روی موش‌ها پس از مرگ انجام شد.

محققان دریافتند که نه تنها موش‌هایی که تمرین مقاومتی را طی ۴ هفته انجام داده‌اند، انجام دادند. پلاک های آمیلوئید کمتری در هیپوکامپ – ناحیه ای از مغز که اغلب در بیماری آلزایمر تحت تاثیر قرار می گیرد – دارند، اما تعداد بیشتری از یک نوع سلول ایمنی به نام سلول های میکروگلیال نیز دارند که به پاکسازی این پلاک ها کمک می کند

نانسی میچل الف>، یک پرستار ثبت نام شده که در مراقبت های سالمندان کار می کند و در این تحقیق شرکت نداشت، به Medical News Today گفت: “طبق این مطالعه، تمرین مقاومتی ممکن است با تنظیم شکل گیری به پیشگیری یا کنترل بیماری آلزایمر کمک کند. از رسوبات (یا پلاک‌های) پروتئین در هیپوکامپ – بخشی از مغز که حافظه و برخی از پردازش فکر را کنترل می‌کند.»

” مطالعه در حال حاضر امیدوارکننده است، اما هنوز نتایج مبتنی بر انسان را ندارد. مطالعات روی موش ها تنها یکی از اولین گام ها در هر تحقیق پزشکی است. تا زمانی که نتایج ملموسی را در مورد اینکه چگونه تمرینات مقاومتی بر سلامت شناختی بزرگسالان در مراحل اولیه و رشد آلزایمر تأثیر می‌گذارد، نبینیم، هنوز چیزهای بیشتری باید بررسی شود.

– نانسی میچل

نتایج همچنین نشان داد که تمرین مقاومتی باعث کاهش استرس می شود. پس از 4 هفته ورزش، خون از موش‌ها گرفته شد و برای کورتیکوسترون، هورمونی که در موش‌ها معادل کورتیزول در انسان است، آزمایش شد.

میزان بالای کورتیزول به منبع خطر بالاتر ابتلا به آلزایمر در انسان. با این حال، در حالی که کورتیکوسترون و کورتیزول می توانند در پاسخ به ورزش آزاد شوند، سطوح این هورمون در موش های مورد مطالعه طبیعی است.

پروف. هنینگ اولریش، استاد بیوشیمی در دانشگاه سائوپائولو، و نویسنده مسئول مقاله به MNT گفت که این یک یافته شگفت‌انگیز بود:

“ما می‌خواستیم بررسی کنیم که آیا این نوع تمرین تاثیر استرس‌زا دارد یا خیر، و در کمال تعجب متوجه شدیم که نه تنها استرس‌زا نبود، بلکه باعث کاهش استرس در مقایسه شد. به گروه بی تحرک! و مهمتر از آن، ورزش همچنین توانست سطوح بتا آمیلوئید را در هیپوکامپ کاهش دهد، و در مطالعهتوسط گروه ما، التهاب عصبی نیز با کاهش سطح سیتوکین‌های ضد التهابی کاهش می‌یابد.”

قبل از مرگ، موش‌ها با انجام اندازه‌گیری‌ها بررسی شدند که آیا آنها آشفته یا بی‌قرار هستند. از آنجایی که بی قراری یکی از علائم بیماری آلزایمر است.

محققان دریافتند که موش هایی که تحت تمرین مقاومتی قرار گرفته بودند، کمتر در فضای خود حرکت می کردند، که نشان می دهد آنها کمتر تحریک می شوند.

در حالی که نتایج نشان دهنده نقش بالقوه تمرین مقاومتی در مدل های موش آلزایمر است، باید توجه داشت. موش‌هایی که مطالعه در آنها انجام شد همگی نر بودند.

آن‌ها همچنین ۶ تا ۷ ماهه بودند، یعنی بالغ بودند اما نماینده جمعیت مسن‌تر نیستند. پروفسور اولریش گفت: “ما در حال آماده سازی گروه های آزمایشی جدید با حیوانات ماده هستیم و ایده این است که نتایج نر و ماده را با هم مقایسه کنیم.”

او گفت که او و همکارانش همچنین امیدوارند این آزمایش ها انجام شود. با موش‌های جوان‌تر.

«ما قبلاً یک پروتکل ورزشی را با حیوانات جوان‌تر، قبل از شروع اولین علائم شروع کرده‌ایم تا ببینیم آیا می‌توانیم از پیشرفت سریع جلوگیری کنیم یا پیشرفت بیماری را در هنگام شروع کاهش دهیم. پروفسور اولریش به ما گفت: فعالیت بدنی در جوانان. “این شبیه به یک فرد جوان است که به طور منظم فعالیت بدنی انجام می دهد و در سنین بالاتر به انجام آن ادامه می دهد.” class=”css-34gtoi” readability=”10″>

“علاوه بر این، با همکاری گروه تحقیقاتی دیگری از UNIFESP، ما شروع به بررسی تأثیر ورزش مقاومتی در بیماران مبتلا به اختلال شناختی خفیف کرده‌ایم. کار در حال حاضر در حال انجام است و امیدواریم بتوانیم به زودی نتایج مثبتی را نیز نشان دهیم.”

دکتر. سومیت کومار، متخصص ژنتیک و پژوهشگر بیماری پارکینسون، در ایمیلی به MNT گفت: «مقدار فزاینده ای از داده ها وجود دارد که تأثیر مثبت فعالیت بدنی را بر پیشگیری از بیماری آلزایمر برجسته می کند.»

او افزود: “تحقیقات نشان می دهد که افراد فعال در مقایسه با افراد غیرفعال در معرض خطر کمتری برای ابتلا به این بیماری هستند.” کومار به یک بررسی نشان می دهد که اکثر تحقیقات در این زمینه در تأثیر ورزش های هوازی از جمله تای چی و یوگا بود.

دلایل اینکه چرا ورزش این تأثیر را بر سلامت مغز افراد مسن دارد نامشخص است، اما درک فعلی نشان می دهد که اثرات مفیدی که مشاهده می شود به دلیل بهبود رشد و تمایز سلول های عصبی در مغز، کاهش التهاب، بهبود عملکرد عروق خونی و تنظیم هورمونی.