مونولوگ چیست؟

مونولوگ لحظه‌ای در یک نمایشنامه، فیلم یا رمان است که در آن یک شخصیت بدون اینکه توسط هیچ شخصیت دیگری قطع شود صحبت می‌کند. این سخنرانی ها می تواند خطاب به شخصی باشد یا با خود بازیگر یا مخاطب صحبت شود که در این صورت به آنها تک گویی می گویند. نوع دیگری از این گفتار، به‌ویژه در رمان‌ها، مونولوگ درونی است، که در آن شخصیت یک دوره طولانی از تفکرات شخصی دارد که با گفتار یا کردار قطع نمی‌شوند. این تکنیک همچنین ممکن است در فیلم استفاده شود، جایی که صداگذاری افکار درونی شخصیت را ارائه می دهد.

این نوع گفتار می تواند به طرق مختلف عمل کند. می تواند طرح را با نشان دادن مقاصد شخصیت به جلو ببرد، می تواند اطلاعاتی را در مورد فرآیندهای فکری شخصیت فاش کند، یا ممکن است به سادگی به بیان کاملتر یک شخصیت کمک کند. همچنین به بازیگران فرصتی برای بیان دامنه دراماتیک می دهد و شبیه به “تک نوازی” در موسیقی است. در واقع، برخی از آریاهای اپرا مونولوگ به حساب می آیند، زیرا یک شخصیت فرصت دارد به تنهایی بخواند و این سنت در موزیکال مدرن ادامه دارد. بسیاری از موزیکال‌ها از آهنگ‌هایی که توسط یک فرد خوانده می‌شود برای تجسم شخصیت‌ها، پیش‌برد طرح یا توضیح جزئیات استفاده می‌کنند.

بازیگران در نمایشنامه‌ها به دنبال مونولوگ می‌گردند، به‌ویژه آنهایی که دامنه دراماتیک را نشان می‌دهند. این به این دلیل است که در بسیاری از ممیزی ها بازیگران باید این سخنرانی ها را اجرا کنند تا توانایی بازیگری خود را نشان دهند. خوشبختانه، یافتن مطالب خوب چندان دشوار نیست، و بخش‌های گفتاری بدون وقفه در بیشتر نمایش‌نامه‌ها، فیلم‌ها و تله‌پلی‌ها رایج است. در ممیزی ها، بازیگران باید سخنرانی هایی را بیابند که معمولاً بیش از دو دقیقه طول نمی کشد و ممکن است از آنها خواسته شود که دو سخنرانی را اجرا کنند. اکثر بازیگران باتجربه، به ویژه در دنیای تئاتر، چندین قطعه را تولید می کنند که به طور خاص دوست دارند و بیشتر نشان دهنده طیف دراماتیک آنها یا توانایی آنها برای ایفای انواع شخصیت های بسیار متفاوت است.

دانشجوی نمایش ممکن است با یادگیری نحوه اجرای مونولوگ، شروع به یادگیری نحوه عمل کند. برخی از اشتباهات رایج در این راه وجود دارد، مانند اجرای اشتباهاتی که بسیاری دیگر قبلاً انجام داده اند. همچنین معمولاً مهم است که سخنرانی را از متن خارج نکنید. خواندن یک نمایشنامه و کاوش عمیق برای درک اینکه چرا یک شخصیت آنچه را که می‌گوید می‌گوید و چگونه ممکن است یک سخنرانی دو دقیقه‌ای ارائه کند، بسیار ارزشمند است.

یک توصیه کلی برای نوازندگان جدیدی که به دنبال مونولوگ برای اجرا هستند این است که نمایشنامه‌ها یا فیلم‌هایی را انتخاب کنند که کمی کمتر شناخته شده‌اند، اما محدوده دراماتیک خوبی را بیان می‌کنند. برای مثال، شخصی که به دنبال یکی از شکسپیر است، ممکن است بخواهد از هملت “بودن یا نبودن” و شاید چیزی را از نمایشنامه ای انتخاب کنید که کمتر اجرا می شود. مشکل انتخاب یک قطعه بسیار شناخته شده این است که اکثر مردم برداشت خود را از نحوه اجرای آن خواهند داشت و کپی نکردن اجرای دیگران سخت است.

بازیگران باید به‌علاوه در نظر بگیرند که چقدر می‌توانند با یک شخصیت خاص «تناسب» داشته باشند. کسی که 50 سال سن دارد احتمالاً باید از قطعاتی که با سن او همخوانی ندارد اجتناب کند و یک جوان جوان ممکن است مایل نباشد قطعه ای را اجرا کند که برای افراد مسن تر نوشته شده است. از سوی دیگر، برخی از مونولوگ‌ها به خوبی تحت اقتباس زنده می‌مانند، و برای هدف تمرین، بسیاری از آن‌ها برای به خاطر سپردن و تلاش برای اینکه به بازیگر اجازه می‌دهند درباره خود به‌عنوان یک مجری بیشتر بیاموزد، عالی هستند.