فیلم صامت چیست؟

در سال 1927، فیلم خواننده جاز، تماشاگران را برانگیخت زیرا نمایانگر آغاز پایان دوران فیلم‌های صامت بود. ظاهر آن به تدریج انتظار تماشاگران سینما را تغییر داد، زیرا از آن زمان به بعد انتظار «گفتگوها را داشتند. اگرچه پس از سال 1927 فیلم‌های صامت بیشتری تولید می‌شد، اما فیلم‌های ناطق به سرعت ترجیح داده شدند.

درک عناصر اصلی یک فیلم صامت چندان سخت نیست. این فیلمی است که موسیقی متن ندارد و سال ها این ها بیشتر از زمانی که مردم به سینما می رفتند رایج بود. فیلم‌های صامت اولیه به سادگی شگفتی‌های فیلم‌برداری از هر چیزی را با توسعه رسانه کشف می‌کردند، اما در دهه 1920، فیلم صامت از بسیاری جهات به اندازه فیلم‌های امروزی پیچیده بود.

از آنجایی که طرح‌ها پیشرفت می‌کردند و فیلمسازان به موضوعات گسترده‌تری می‌پرداختند، بسیاری از فیلم‌های صامت دارای میان‌نویس بودند. اینها دیالوگ های نوشته شده یا جزئیات طرح بود که روی صفحه نمایش داده می شد تا مردم بتوانند توطئه ها و اقدامات پیش رو را درک کنند. با این حال، فیلم صامت عمدتاً به انواع خاصی از بازیگری بستگی داشت تا احساسات مختلف بازیگران را منتقل کند.

زبان بدن و به‌ویژه حالت چهره اغلب اغراق‌آمیز بود و احتمالاً در یک برنامه ناطق بیش از حد عمل می‌کرد. در واقع، برخی از صحبت های ناطق اولیه با بازیگران و بازیگران سابق سینما، اکنون کمی احمقانه هستند. شاید فوق‌العاده‌ترین برخورد با این موضوع در فیلم آواز در باران باشد، جایی که تلاش برای ایجاد یک فیلم ناطق به طرز خنده‌داری به تصویر کشیده شده است زیرا بازیگران عادت به صحبت در فیلم ندارند. لازم به ذکر است که بسیاری از بازیگران از بازی در فیلم های صامت به فیلم های ناطق جهش موفقیت آمیزی کردند، اما در برخی موارد حرکت به سمت فیلم های ناطق به کار بازیگران و بازیگران فیلم های صامت پایان داد.

وقتی مردم یک فیلم صامت را در خانه تماشا می‌کنند، ممکن است بسیار آرام باشد، اما در سینماها، موسیقی زنده معمولاً فیلم‌ها را همراهی می‌کند. اگرچه برخی از فیلم‌ها دارای امتیازات واقعی بودند که قرار بود در هر لحظه از فیلم پخش شوند، تعداد کمی از آنها زنده مانده‌اند. برخی از بازپخش‌های تلویزیونی فیلم‌های صامت موسیقی را اضافه می‌کنند، اما ممکن است برای تماشای فیلمی که صدا ندارد کمی تنظیمات لازم باشد. چند سالن سینما که امروزه فیلم‌های کلاسیک را نمایش می‌دهند، می‌توانند به بازگرداندن تجربه فیلم صامت برای تماشاگران کمک کنند و موسیقی زنده خواهند داشت که اغلب با ارگ پخش می‌شود.

حتی بدون موسیقی یا صدا، مطمئناً ارزش تماشای برخی از فیلم‌های صامت گذشته را دارد. بسیاری از آنها آثار برخی از بهترین کمدین های اوایل قرن نوزدهم را نشان می دهند. تماشای باستر کیتون یا چارلی چاپلین واقعاً نیازی به صدا ندارد در حالی که حرکات و بازیگری می تواند بسیار سرگرم کننده باشد. فیلم‌های صامت دراماتیک ممکن است برای افرادی که به طور کلی فیلم‌ها را دوست دارند، ضروری باشد، و برخی از آن‌ها شامل داستان علمی 1927 فیلم Metropolis و Nosferatu 1929 که بسیاری آن را بهترین فیلم ترسناک دوران صامت می دانند.