لذت زندگی با اختلال شخصیت مرزی

از ماشین گراپا جو خود بیرون پریدم. پاهای چهار ساله من هنوز آنقدر بلند نشده بود که بتوانم برای کسری از ثانیه در هوا به زمین برسم. کفش‌های کوچکم روی آسفالت ترک خورده پارکینگ مقابل یک مرکز خرید اسکاربرو، اونت، کوبیدند. تابلوهای روشن با رنگ های زرد تند و قرمزهای جیغ بر فراز یک نانوایی، یک صرافی، یک فرش فروشی و یک مکان فست فود، همه در کنار یکدیگر شلوغ شده بودند، مانند دندان های بیش از حد در دهان. مردم بین مغازه‌ها آسیاب می‌شدند و کیسه‌های متورم را با خرید به خودروهایشان می‌بردند.

گرامپا جو دیگر با کلیدهایش دست و پنجه نرم نمی کند. مادربزرگ کات یا G.K از جست‌وجوی کیفش دست کشید. آنها مرا تماشا کردند، این بچه عجیب پسرشان همراه با دوست دخترش به خانه آورده بود. وقتی من می خواندم چهره آنها از گیج به جذاب تغییر می کرد. وقتی آهنگ را تمام کردم چشمان G.K من اشک آلود بود. گرامپا جو به من لبخند زد و موهایم را بهم زد. «بیا، دو دا. روز هنوز تمام نشده است.”

1. احساساتی که پایدار و ثابت هستند. شما می توانید درد، غم، شادی، خشم را احساس کنید – همه چیزهایی که ما را انسان می کند – اما محدودیتی روی شدت این احساسات وجود دارد، گویی کسی قله ها و دره های یک طول موج صوتی را محدود کرده است تا آن را محدود نکند. بلندگوها را منفجر کنید.

یا 2. احساساتی که تقریباً منحصراً در حالت افراطی وجود دارند و توانایی کمی در تنظیم آنها دارند. وقتی او از در بیرون می‌زند تا چند نفس آرام‌بخش بکشد، احساس می‌کنید که عزیزتان برای همیشه می‌رود، که دردی را فرا می‌خواند که در سراسر بدنتان با امواج سوزان تابش می‌کند. شما می خواهید موهای خود را از ریشه درآورید و گوشت را از استخوان های خود چنگ بزنید، زمانی که تحت فشار هستید یا استرس دارید. اما آونگ در هر دو طرف حرکت می کند. شما همچنین با بالاترین ارتفاعات و لحظات ناب لذتی بدون فیلتر زندگی می کنید – درو بریمور را در حال خنده زیر باران تصویر کنید. گاهی آنقدر احساس خوشحالی می کنی که به شکل آهنگ دیزنی از گلویت منفجر می شود.

افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی احساسات خود را عمیقاً احساس می کنند. مارشا ام. لینهان زمانی حساسیت عاطفی را که افراد مبتلا به این اختلال تجربه می‌کنند به داشتن «سوختگی درجه سه در سراسر بدن» تشبیه کرد. بیمارستان مک‌لین در ماساچوست، یکی از رهبران درمان این اختلال، خاطرنشان می‌کند که «این قسمت‌ها همچنین می‌توانند شامل احساسات شدید مثبت و سرخوشی باشند.»

شاید به همین دلیل است که اغلب شنیدم که مراقبانم تکرار می کنند که هنری وادسورث لانگ فلو از بزرگ شدن خودداری می کند: “وقتی خوب بود، / او واقعاً خیلی خوب بود، / اما وقتی بد بود، وحشتناک بود.”

در رابطه با رفتارهای مضر و مخرب مستند شده افراد مبتلا به BPD، مطالعات کمی وجود دارد که جنبه‌های مثبت این اختلال را برجسته می‌کند – خود به خودی خود بودن ظرفیت، شادی و اشتیاق عمیق، انعطاف پذیری، تدبیر، میل به یافتن شادی بدون توجه به هزینه . لحظاتی وجود دارد که زندگی با BPD دلهره آور است. وقتی به نظر می‌رسد که احساساتم با قدرت نیش تمساح به هم می‌ریزد تا اینکه شکل جامد من به توده‌ای لرزان از پوزه، اشک، خون و تف تبدیل شود. اما شادی من شامل قله هایی است که به اندازه سقوط اعماق من است.

تعقیب خوشبختی چیزی است که ما را انسان می کند. با این حال، این احساس می تواند گریزان، لغزنده و سخت باشد.

مهم نبود در چه شهری زندگی می‌کردیم، کیک من چه شکلی بود یا چه گروهی از دوستانم را برای جشن تولدم با هم جمع می‌کردم، همیشه همین آرزو را داشتم. . هر سال نفس عمیقی می‌کشیدم، گونه‌هایم را پر از هوا می‌کردم، چشمانم را می‌بستم و به طرف شعله‌های رقصنده می‌دم. فکر کردم: «کاش خوشحال بودم» (چون نمی‌توانید آرزوی خود را به کسی بگویید وگرنه برآورده نمی‌شود). و نه شادی زودگذری که وقتی با پدربزرگ و مادربزرگم بودم یا در کمپ تابستانی نبودم. من شادی را می خواستم که تداوم داشت. خوشبختی که می توانستم در آن غوطه ور شوم. شادی که به این راحتی شعله شمع خاموش نمی شود.

با خودم زمزمه کردم: “تو این کار را کردی”. من تا اعماق کمر در آبهای گرم و درخشان مدیترانه بودم. انگشتانم در امتداد سطح دریا می رقصیدند. به سمت ساحل طلایی برگشتم. با چترهای رنگارنگ پر شده بود، کودکانی که با سطل‌های پلاستیکی و بیل‌ها در شن‌ها بازی می‌کردند و زنانی که برنزه می‌کردند که بازوهای روغنی‌شان به چشمانشان پناه می‌داد. در زیر نور آفتاب آنقدر لبخند زدم که فکر می کردم دهانم از گوشه ها پاره می شود. ساحل، اقیانوس، شناگران – تمام دنیا به رنگ‌های پر جنب و جوشی در آمدند که چشمانم را سوزاندند. مثل این بود که نیرویی نامرئی اشباع واقعیت را قطع کرده بود. نفس نفس زدم سرم را زیر امواج تنبل فرو کردم و حباب های لذت را در اقیانوس شور فریاد زدم.

عمه‌ام چند هفته قبل در یک گردهمایی خانوادگی پر سر و صدا قبل از اولین تعطیلات انفرادی من در اوایل 20 سالگی، مرا از آرنج کنار کشید. «مطمئن شوید که وقتی در یونان هستید، فقط یک لحظه وقت بگذارید و از جایی که هستید قدردانی کنید. که خودت به آنجا رسیدی هیچ کس به شما کمک نکرد. شما می خواستید چیزی را تجربه کنید، و برای پس انداز پول برای آن کار کردید.”

و من کار کرده بودم تا به سواحل ناکسوس در جزایر سیکلادز برسم. من ماه ها را به دقت در مورد راهنماهای سفری رنگارنگ صرف کرده بودم، بودجه سفرهای کشتی را بین سه جزیره ای که قصد بازدید از آن را داشتم، رزرو خوابگاه های ارزان قیمت و نقشه مسیر اتوبوس از فرودگاه آتن به بندر پرهیاهو و شلوغ آن، پیرئوس، را قبل از اینکه من انجام دهم، اختصاص داده بودم. سفر دو هفته ای من را ترک کرده بودم. من چیزی را به شانس واگذار نمی کردم. سه سال از آخرین بستری من گذشته بود و من هنوز تمایل داشتم که به راحتی از چیزهای غیرمنتظره ناراحت شوم.

این دقیقاً همان چیزی است که روز قبل اتفاق افتاده بود. قرار بود به پنسیی که رزرو کرده‌ام اطلاع دهم که کشتی من چه زمانی می‌رسد تا بتوانند مرا ببرند. شماره آنها را در صفحه کلید خط خورده و گرافیتی یک تلفن پرداخت در پورت گرفتم. خط زنگ زد و زنگ زد. دوباره زنگ زدم کسی جواب نداد. ناله می کردم و در پیاده روهای سوزان که بوی ادرار و مدفوع کبوتر می داد قدم زدم. من داده‌هایم را روشن کردم تا برای میزبان ایمیل ارسال کنم. من دائما صندوق پستی خود را تازه می کردم. عرق در جریانی پیوسته از پشتم جاری شد. کسی جواب نداد. اولین شب من در یک کشور خارجی و جایی برای ماندن نداشتم.

در حالی که نمی‌دانستم چه کار دیگری انجام دهم، همراه با سایر مسافران به کشتی رفتم. همانطور که خورشید شروع به نزول خود در زیر افق کرد، ما حرکت کردیم. این ساختمان‌های سفید را که در تپه‌های قهوه‌ای رنگ قرار گرفته بودند، روشن می‌کرد که کشتی از کنار آن عبور می‌کرد. آسمان و دریا تاریک شد. درخشش خورشید در پی قایق می درخشید. جرعه ای قهوه غلیظ خوردم و از پنجره بیرون را نگاه کردم. خورشید قرمز روشن که در رنگ‌های طلایی و صورتی می‌درخشد، پشت دو توده خشکی تاریک در دوردست می‌لغزد.

به خودم گفتم خوب خواهم شد. از کشتی پیاده می‌شدم و در شهر بندری پرسه می‌زدم تا جایی که بدون توجه به هزینه، اقامتگاهی پیدا می‌کردم. صبح ها می توانستم اقامتگاه های ارزان تری پیدا کنم. بدترین حالت، من در ساحل بخوابم. میانگین دمای جولای در ناکسوس در حدود 27 درجه سانتیگراد است. اگر این اولین سفر من به یونان در فصل توریستی بالا نبود، می‌دانستم که چیزی برای ناراحتی ندارم. سطح شیب دار کشتی در مقصد من باز شد و شهری را نشان داد که در تاریکی قرار داشت. پنجره های نورانی در تپه های جوهری مانند کرم شب تاب می رقصیدند. گروهی از مردم در اسکله منتظر بودند. آنها تابلوهایی را برای اقامت تکان می دادند و در مورد امکانات رفاهی خود بر سر یکدیگر فریاد می زدند. در مواجهه با این گزینه ها، لبخند زدم و کوله ام را روی یک شانه بلند کردم. چه کسی می تواند شبی 20 یورو یا کمتر انجام دهد؟ در میان جمعیت فریاد زدم. زن کوچکی که فرهای وحشی‌اش با یک بند سبز روشن به عقب رانده شده بود، از میان فریادها راه افتاد و دستم را گرفت. «من 20 تا برایت انجام می‌دهم، اما به پسرهای فرانسوی اتاق کناری نگو. من از هر کدام 40 تا شارژ کردم.»

زیر آب، چشمانم به آب نمک بسته شده بود، نمی‌دانستم کجا هستم یا چگونه به آنجا رسیده‌ام. آنقدر خوشحال بودم، آنقدر از خودم راضی بودم، انگار قلبم می خواهد از سینه ام بپرد. قبل از اینکه کانادا را ترک کنم، مطمئن نبودم که آنقدر سالم هستم که در محیطی ناآشنا که به آن زبان صحبت نمی‌کنم، آنقدر سالم باشم. اما من این کار را کرده بودم. تک تک سلول های بدنم احساس می کردند که در حال ارتعاش هستند. سطح را تاج زدم. قطرات آب روی پوستم مثل الماس می درخشیدند که نور را جذب می کند. خنده ی غم انگیزی از لبانم بیرون رفت. در آبهای ملایم تابیدم.