خواب کوتاه و طولانی مرتبط با آسیب عروق خونی در افرادی که اخیراً دیابت نوع 2 تشخیص داده شده است

تحقیقات جدیدی که در اجلاس سالانه امسال ارائه می شود انجمن اروپایی برای مطالعه دیابت (EASD) (مادرید، 9-13 سپتامبر) نشان می دهد که افرادی که اخیراً مبتلا به دیابت تشخیص داده شده و خواب کوتاه یا طولانی را تجربه می کنند، بیشتر در معرض بیماری عروق کوچک (آسیب به رگ های خونی کوچک) هستند. ) که در نهایت می تواند منجر به عوارض جدی تری شود. این مطالعه توسط مت یوهانسن و توماس اولسن، مرکز دیابت Steno Odense، بیمارستان دانشگاه Odense، Odense، دانمارک، و همکاران انجام شده است.

عوارض ریز عروقی، مانند رتینوپاتی و نفروپاتی، از عوامل اصلی عوارض مرتبط با دیابت نوع 2 (T2D) هستند. شواهد فزاینده نشان می دهد که تغییرات در مدت خواب ممکن است بر خطر ابتلا به عوارض مرتبط با دیابت تأثیر بگذارد. این مطالعه با هدف بررسی رابطه بین مدت زمان خواب و وجود بیماری میکروواسکولار در افرادی که به تازگی مبتلا به T2D تشخیص داده شده اند، انجام شد.

برای تجزیه و تحلیل خود، نویسندگان از داده‌های درمان چندعاملی فردی تحت نظارت متخصص دیابت نوع 2 جدید با تشخیص بالینی در مطالعه (IDA) استفاده کردند – مطالعه فرعی از مرکز دانمارکی برای تحقیقات استراتژیک در گروه دیابت نوع 2 (DD2).

مدت خواب شبانه با استفاده از شتاب‌سنج‌های Axivity AX3 که توسط شرکت‌کنندگان برای مدت 10 روز استفاده می‌شد، اندازه‌گیری شد. مدت خواب شبانه به سه دسته طبقه بندی شد: کوتاه (<7 ساعت)، بهینه (7 تا <9 ساعت)، و طولانی (9 ساعت یا بیشتر). بیماری میکروواسکولار (آسیب رگ‌های خونی کوچک) به‌عنوان یکی از این موارد تعریف شد. نسبت آلبومین/کراتینین ادرار (UACR) ≥ 30 میلی گرم بر گرم یا وجود رتینوپاتی دیابتی (DR) که با تصویربرداری شبکیه میدریاتیک یا افتالموسکوپی ارزیابی می شود.

سپس مدل‌سازی رایانه‌ای با استفاده از مدت زمان خواب بهینه به‌عنوان گروه مرجع تنظیم‌شده برای سن، جنس، BMI، فشار خون سیستولیک، عادات سیگار کشیدن، هموگلوبین گلیکوزه شده (HbA1c – نشانگر کنترل قند خون)، مدت زمان دیابت، و ضد فشار خون استفاده شد. درمان، و برای تخمین نسبت شانس (ORs) بین گروه‌های مدت خواب استفاده می‌شود.

در مجموع، 396 شرکت‌کننده اندازه‌گیری معتبر مدت خواب، اندازه‌گیری UACR و معاینه چشم داشتند. میانگین سنی 62 سال با میانگین طول مدت دیابت 3.5 سال و 175 زن (44%) بودند. گروه عمدتاً شامل افراد دارای اضافه وزن، با میانگین توده بدنی 31 (در محدوده چاقی) و 68 درصد (n=285) داروهای ضد فشار خون بودند.

توزیع مدت خواب 12% (49=n) با مدت خواب کوتاه، 60% (238=n) با مدت خواب بهینه و 28% (109=n) با مدت خواب طولانی بود. شیوع آسیب میکروواسکولار در گروه خواب کوتاه، بهینه و طولانی به ترتیب 38، 18 و 31 درصد بود. مدت خواب کوتاه به طور قابل توجهی با افزایش 2.6 برابری خطر ابتلا به بیماری عروق عروقی در مقایسه با مدت زمان خواب بهینه مرتبط بود. به طور مشابه، مدت خواب طولانی به طور مستقل با افزایش 2.3 برابری خطر ابتلا به بیماری عروق عروقی در مقایسه با مدت زمان خواب بهینه مرتبط بود.

علاوه بر این، ارتباط بین مدت خواب کوتاه و بیماری ریز عروقی با افزایش سن تشدید شد. جالب توجه است، برای شرکت کنندگان زیر 62 سال، مدت خواب کوتاه تنها خطر آسیب میکروواسکولار را تا 23٪ در مقایسه با مدت زمان خواب بهینه افزایش می دهد. اما برای شرکت کنندگان 62 سال و بالاتر، مدت خواب کوتاه با 5.7 برابر افزایش خطر آسیب عروق خونی کوچک در مقایسه با مدت زمان خواب مطلوب همراه بود. تأثیر سن بر رابطه بین مدت خواب طولانی و بیماری عروق عروقی از نظر آماری معنی‌دار نبود.

نویسندگان نتیجه‌گیری می‌کنند: “در بیماران مبتلا به دیابت T2 که اخیراً تشخیص داده شده‌اند، هم مدت خواب کوتاه و هم طولانی مدت با شیوع بالاتر بیماری عروق عروقی در مقایسه با مدت خواب بهینه در شب مرتبط است. سن ارتباط بین مدت خواب کوتاه و بیماری عروقی، که نشان دهنده افزایش آسیب پذیری در میان افراد مسن است.”

آنها اضافه می کنند، “تغییرات سبک زندگی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 دیابت ممکن است شامل با این حال، مطالعات بیشتری برای تعیین نقش مدت زمان خواب مورد نیاز است. > و کیفیت در این بیماران.”