فریماه فرجامی; ستاره ای که تاریخ را سایت پی ام آپی می سازد

ایرنا: «فریماه فرجامی» نمونه تاریخی بازیگری است که اگرچه می توانست سهم بیشتری در این سینما داشته باشد، اما در خاطره سینمای ملی و پرافتخار ردپایی محکم از خود به جای گذاشت و همیشه در محبوبیت چهره خود را با نقاب غبار رنگ آمیزی کرد.

سینمای ایران به ندرت بازیگر زن مورد اعتماد جریان روشنفکری را به اندازه فریماه فرجامی به یاد می آورد. همان بازیگر دهه 60 که اوج کارش بود، جوانی بود که دنبال اسم می گشت، اما کارگردان های موج جدیدی هم بودند که برای همکاری با این بازیگر صف کشیدند.

فریماه فرجامی کار هنری خود را از دهه 50 آغاز کرد. فعالیتی که با گوینده شروع شد، اما زیبایی فرجامی آنقدر زیاد بود که خیلی زود پایش به دنیای برنامه های تلویزیونی باز شد. به حدی که بلافاصله پس از اولین قسمت های برنامه تلویزیونی «مرد مومی»، سیل درخواست های سینمایی به سمت او سرازیر شد.

فرجامی با فیلم سه نفر وارد سینما شد، فیلمی بی کیفیت که در حد بلوغ فکری این بازیگر نبود و تنها سعی داشت از زیبایی فرجامی به عنوان یک زن لهستانی بهره ببرد. مسعود کیمیایی اما چراغ اول را روشن کرد و یکی از نقش های کلیدی فیلم خط قرمز مصادره شده را به او سپرد. فیلمی که می توانست حضور فرجامی را در سینما تسریع کند، اما عدم فرافکنی این فیلم و البته افتی که در سال های اول انقلاب در راستای سینمای اجتماعی و فعالیت اندیشه نو رخ داد، فرجامی را زنده کرد. تجربه چندین سال در خانه ماندن

یک دوره رشک برانگیز

با این حال فرجامی در اولین سال‌های ورود به سینمای حرفه‌ای با بدخواهی ناخواسته‌ای همراه بود، اما این ضعف بلافاصله جبران شد به گونه‌ای که او تنها در ۶ سال در ۷ فیلم مهم تاریخ سینما بازی کرد. سال 64 جلوی دوربین تیغ ​​و ابریشم مسعود کیمیایی رفت. یک سال بعد در فیلم مستأجران مهرجویی بازیگر شد. در همان سال نقش بای پناه را برای علیرضا داوودنژاد بازی کرد، در سال 67 نقش مونس سرب کیمیایی را بازی کرد، یک سال بعد ماه منیر مادر علی حاتمی شد و در سال 69 در نقش فروغ الزمان بازی کرد. در مرحله پایانی و در سال 70 نیز از مقابل دوربین نرگس رخشان بنی اعتماد گذشت.

فرجامی در عملکرد انعطاف خوبی داشت. توامن توانست هم قدرت و هم ظرافت را در عملکرد خود منعکس کند. البته، این زن قدرتمند خالی از احساسات نبود، البته، تمام رکورد چشمگیر یک تساوی نبود. او در این سال ها بازیگر کارگردانان درجه یک سینمای ایران شد و بازی های احساسی و تکنیکی او نقش مهمی در پی ام آپ نهایی این کارگردان ها داشت. فرجامی اولین بازیگر زن سینمای ایران پس از انقلاب است که عظمت او جلوی دوربین به طور ملموسی به مخاطب منتقل شد. در همین راستا نگاهی به ورودی جذاب او در صحنه پایانی واروژ کریم مسیحی بیندازید تا متوجه شوید دوربین در استقبال از این شخصیت چقدر کم رنگ شده است. یا سکانس تکان دهنده پایان فیلم نرگس که نشان می دهد یک قهرمان چقدر عالی و تکان دهنده است.

فرجامی در عملکرد انعطاف خوبی داشت. توامن توانست هم قدرت و هم ظرافت را در عملکرد خود منعکس کند. جایی که او زن قدرتمند آخرین بازیگر و بانوی اصلی بود و نقش ماهمونیر را در فیلم مادر بازی کرد. البته این زن قدرتمند بی احساس نبود. نرگس نمونه بارز احساسی است که نقشی دشوار را برای مخاطبش ساده کرده و آن را به یکی از شاهکارهای سینمای ایران تبدیل کرده است. فیلمی است که بازیگران زن زیادی ندارد.

فرجامی پس از یک دوره بسیار درخشان، بیش از یک دهه در آثاری کمتر شناخته شده بازی کرد. حاصل 12 سال بعدی حضور فرجامی در سینمای ایران بازی در 9 فیلم بود که از جمله آنها می توان به راز گل سرخ، بانی چاو، عشق گمشده، شغر، آتش و آب و زهر عسل اشاره کرد.

فرجامی البته در همین دوره تجربه حضور در سریال های مختلفی چون «پهلوان ها نمی میرند»، راه سوم، ولایت عشق و روشن تر از سکوت را نیز در میان این آثار داشت.

چرا نیمه دوم پرونده تجدیدنظر به این روز افتاد؟

نکته جالب اینجاست که فریماه فرجامی در اوج اقتدار، پس از یک کار حرفه ای در کنار بزرگان سینمای ایران و درست پس از دیپلم افتخاری که برای نقش اولش در سال 1346 دریافت کرد و سیمرغی که برای بازی آخر به خانه رفت. در سال 1969، او ناگهان شروع به بازیگری در شغلی کرد که کمتر کسی از او انتظار داشت. همین بازی در کارهای کمتر حرفه ای او را تا حدودی دور کرد و به گونه ای تنظیم کرد که در اواسط دهه 80 نه در سینما بود، نه در تلویزیون و نه در صحنه تئاتر.

برنامه هفت در اواخر دهه 80 مصاحبه ای با فجامی ترتیب داد که در آن مشخص شد وضعیت سلامتی این بازیگر محبوب چندان خوب نیست. از آن لحظه تا به امروز، فرجامی همواره به یکی از پررنگ ترین جملات سینمای ملی تبدیل شده است، زیرا به سختی می توان این واقعیت را پذیرفت که زیبایی سینمای ایران امروز در وضعیت آشفته ای قرار دارد و فرسنگ ها با طلایی فاصله دارد. یکی از کار در سطح اول سینما بود. .

شب گذشته فریماه فرجامی در سن 71 سالگی از این دنیای خاکی چشم از جهان فرو بست، نه چهره شکسته و افسرده سال های آخر عمرش و نه خبر غم انگیز این روزهای اخیر، هیچ کدام نتوانست سال های زندگی او را تحت الشعاع قرار دهد. . . اقتدار و خاطره سازی فریماه فرجامی در چند فیلم مهم تاریخ سینمای ایران به تنهایی بازی کرد و آنقدر خاطرات زیبا و فراموش نشدنی خلق کرد که عاشقان سینما هرگز فراموش نخواهند کرد.

فریماه فرجامی نمونه تاریخی بازیگری است که هرچند زیبا اما سالم ماند و کار کرد و تصویر خود را به بهترین شکل به سینمای ایران چسباند. بازیگری که اگرچه می توانست سهم بیشتری در این سینما داشته باشد اما امضای متهورانه در خاطره سینمای ملی به جای گذاشت و با افتخار و همیشه در محبوبیت چهره خود را بر ضد غبار کشید.