کانپور خوفیا Pvt. Ltd

پس آیا او واقعاً مرده است؟» ویدیا با ترس از پنجره پرسید.

«خیلی زیاد.» پراچاند در حالی که به جسد نزدیکتر می شد تأیید کرد. معده‌اش می‌لرزید، اما از شدت شیفتگی بیمار، به خیره شدن به آن ادامه داد. و به نظر می رسید که با اتهامی به عقب خیره شده بود.

«پراچاند، چرا هنوز آنجا ایستاده ای؟» ویدیا خش خش کرد. “من دارم فکر می کنم.”

“خب، وقتی به خانه برگشتیم، می توانید فکر کنید. بیا!” در حال آمدن بود.

پراچند او را نزدیکتر کرد تا با او روبرو شود. ‘فقط گوش کن. اومدیم اینجا باهاش ​​حرف بزنیم واضح است که اکنون نمی توانیم این کار را انجام دهیم. اما نگاه کردن به اطراف برای چند دقیقه ممکن است کمک کند. اگر پیدا کنیم چه می‌شود…»

«این یک بار چیزی جز دردسر پراکاند پیدا نخواهید کرد. ویدیا به او هشدار داد. اما این تنها شانس ماست. لطفا!»

«شما بروید به اطراف نگاه کنید. من اینجا نگهبان خواهم بود و هانومان چالیسا را ​​نیز می‌خوانم.» او دست‌هایش را روی هم جمع کرد و با تب شروع به دعا کردن برای خدای متعال کرد.

پراچاند می‌دانست که ابتدا باید چه کار کند. دستمالش را بیرون آورد و نزدیک‌تر به صورت سوجیت اوبروی خم شد.

ویدیا فریاد زد: «تو چه کار می‌کنی؟» پراچاند با هوس‌بازی پلک‌ها را بست. هیچ احتمالی وجود نداشت که مورتیس به این زودی وارد عمل شود، بنابراین کار او آسان و در عین حال وحشتناک بود. “احساس خوبی ندارد، می دانید. به نظر می رسد بی احترامی در حالی که او ما را تماشا می کند در خانه جاسوسی می کند. علاوه بر این، آن را کمی شبح وار نیز هست. احساس می‌کنم نگاهش مرا در اطراف اتاق تعقیب می‌کند.»

«پراچند مرا عصبانی نکن» ویدیا در حالی که می‌لرزید گفت. ناگهان چیزی روی پای او خراشید و او به هوا پرید.

“آه – روح!”

شب با میو بلند هویت خود را فاش کرد.

در حالی که ویدیا با نیروهای ماوراء طبیعی در سرش سر و کار داشت، پراچاند شروع به نگاه کردن به اطراف کرده بود. او می دانست که زمان بسیار کمی دارد بنابراین حرکاتش عجولانه بود. ابتدا به سمت میزی رفت که سوجیت اوبروی کنار آن نشسته بود و تلویزیون تماشا می کرد. یک کاسه بادام زمینی، مقداری خیار، یک بطری ویسکی و یک لیوان پر از آن بود. پراچاند با خود گفت: «بیچاره احتمالاً نمی‌دانست که این نوشیدنی آخرین نوشیدنی او خواهد بود. سپس به سمت دو نزدیکترین اتاق حرکت کرد، به این امید که یکی از آنها متعلق به او باشد.

«کجا می روی، پراچی؟ یک نفر خیلی زود کنار خواهد آمد. من می توانم آن را احساس کنم. بیا!» ویدیا با بی حوصلگی گفت.

«فقط یک نگاه سریع به اتاقش. طولی نمی کشد.

از بخت و اقبال او وارد اتاقی شد که سوجیت اوبروی اشغال کرده بود. نگاهی گذرا به اتاق دیگر به او گفت که اتاق شایلاجا کاپور باید در انتهای راهرو باشد – نشانه واضحی از روابط کمتر صمیمانه بین زن و شوهر.

پراچند دستی را روی خود احساس کرد. ویدیا زمزمه کرد: “اوه-“

“هی.”

“تو جهنم را ترساندی از من.’

‘متاسفم، پراچی. بیرون نمی توانستم تنها بایستم. مدام فکر می‌کردم روحش به من سر می‌زند.»

«هوم…» پراچاند اذعان کرد و به سمت چمدانی رفت که در گوشه‌ای از اتاق نگهداری می‌شد. دستش که احساس گناه می‌کرد، دور دستگیره چرخید و از باز کردن آن بی‌میل بود. ویدیا به جلو خم شد و با یک حرکت بزرگ، درپوش بالایی را عقب کشید و چمدان قرمز را باز کرد.

تا زمانی که شما بر گناه خود غلبه کنید و آن را باز کنید، پلیس پس از دستگیری ما در حال خوردن تنقلات خواهد بود.’

‘قهرمان من.’ با دقت محتویات چمدان را مرور کرد. «فکر می‌کنم این مرد از بانک‌ها خوشش نمی‌آید.»

پراچاند با کنجکاوی چرخید. «چرا این حرف را می زنی؟» ویدیا در حالی که از داخل کمد می گذشت، انبار بزرگی از پول را در یکی از کشوها پیدا کرده بود.

پراچاند سوت زد. «از نظر ظاهری، باید چند لک در آنجا باشد.»

«آیا فکر می‌کنید آن مرد برای سرقت از او آمده است؟»

«فکر نمی‌کنم اینطور باشد. . اگر او برای پول آمده بود، با وجود اینکه ما آنجا بودیم، حواس‌پرتی ایجاد می‌کرد تا به آن برسد. هیچ دزدی بدون انبار به این راحتی نمی رود.’

‘فکر می کنم ویدیا به نشانه موافقت سر تکان داد.

‘فکر می کنم سوجیت اوبروی فراری بود.’

“واقعا؟” اوه … صبر کنید، مطمئن هستم که شما از قبل فهرستی از دلایل این کسر را دارید. آن را روی من بگذار.»

«خب،» پراچاند در حین صحبت شروع به نگه داشتن وسایل کرد. «به لباس ها نگاه کن. همه چیز معمولی: تی شرت، شلوارک، پیژامه، حتی کفش های آن طرف، و به فضایی زیر کمد اشاره کرد. “تصاویری را که در اینترنت به من نشان دادید به خاطر دارید؟ حتی آنهایی که در تعطیلاتش هستند و او همیشه لباس بی عیب و نقصی دارد. تقریبا همیشه در مراسم رسمی. اینها فقط شبیه لباس‌های معمولی زیر رادار به نظر می‌رسند که با عجله کنار هم ریخته‌اند.» سپس دسته‌ای از فایل‌ها را برداشت. «چه کسی پاسپورت، چک و اوراق اموال خود را برای تعطیلات حمل می‌کند؟»

«نکته ای داری.» ویدیا سر تکان داد.

«مدرک دیگری؟ نگاه کن، دو عکس خانوادگی، حتی یک آلبوم، قاب شده‌اند، مثل اینکه در هنگام بیرون رفتن از روی میز برداشته شده‌اند. و اسپری فلفل؟ واضح است که نه برای طعم دادن به غذا، بلکه برای محافظت. ذخیره پول را نیز فراموش نکنید، بنابراین او مجبور نیست به بانک برود و برداشت کند. من بسیار مطمئن هستم که این مرد فقط در حال فرار نبود، او از کسی پنهان شده بود. کسی که آنقدر ترسناک بود که بتواند فردی ثروتمند و مانند او را بترساند.»

صدای ضعیفی از دور شنیده می‌شد. “این دروازه بود؟” ویدیا با چشمان باز از وحشت پرسید.

“من نمی توانم مطمئن باشم، اما بیایید از اینجا برویم.” اتاق نشیمن و از کنار بدن سوجیت اوبروی رد شد.

«فقط یک ثانیه به من بده»، پراچاند درخواست کرد و دستش را از دست ویدیا جدا کرد و به سمت بدن دوید.

«پراچاند! چه بلایی سرت اومده!!» ویدیا الان داشت جوش می‌زد.

«برای دربست و احترام است.» با دست‌های روی هم کنار بدن ایستاد. «خداحافظ، آقای سوجیت. این خوب نبود که به دروغ ادعا کردی مرا دیده ای، اما من تو را می بخشم. تو مستحق مردن نبودی من قاتل شما را پیدا می کنم و او به زندان می رود. بهت قول میدم. آسوده بخواب.»

ناگهان متوجه شد که شخص دیگری در اتاق است. وقتی به بالا نگاه کرد، از دیدن یک گوویند وحشتناک تر که یخ زده کنار در ایستاده بود، وحشت کرد.

«خون! خون! خون!» بارها و بارها آن را گفت که انگار در حالت خلسه است. ویدیا به طور غریزی از پنجره فریاد زد “نه، نه، ما کسی را نکشته ایم!”

در ابتدا پراچاند فکر کرد که به سراغ گوویند می رود و سعی می کند او را آرام کند، توضیح دهد که چه اتفاقی افتاده است، اما غریزه او گفت: که این بیهوده خواهد بود در حالی که گوویند به جای اینکه واقعاً پلیس را صدا کند به فریاد زدن برای پلیس ادامه می داد، پراچند دست همسرش را گرفت و فریاد زد: «فرار کن!»