پرسش و پاسخ: استفاده از VR برای تجربه احساس زمانی که بیمار کفشی را به سمت شما پرتاب می کند

دانشجویان روانشناسی معمولاً در اواخر تحصیل با بیماران ملاقات می کنند. بنابراین، دانشمندان علوم اعصاب Ineke van der Ham و Judith Schomaker می‌خواهند تحقیق کنند که آیا دانش‌آموزان از تجربه مجازی با بیمار مبتلا به زوال عقل به طور مؤثرتری یاد می‌گیرند تا از یک متن. Schomaker می‌گوید: “ما برنامه‌هایی برای توسعه تجربیات VR بیشتری مانند “Dementia Up & Close” در آموزش داریم.

چگونه در این مورد تحقیق کردید؟

بسیاری از دانشجویان روانشناسی مایلند روانشناس (اعصاب) بالینی شوند، اما تا اواخر تحصیل با بیماران در تماس نیستند. اغلب اولین تماس با بیمار تا پایان کارآموزی یا پروژه پایان نامه در سال آخر اتفاق نمی افتد.

یکی از دلایل این امر این است که ما هر سال صدها دانشجوی سال اول داریم – دوباره امسال حدود 650 نفر – و بنابراین این نوع تماس با بیمار در اوایل مطالعه پیچیده است. با فناوری‌های ابتکاری واقعیت توسعه‌یافته (XR)، ما فرصت منحصربه‌فردی برای ایجاد یک تجربه واقعی و غوطه‌ور داریم که به دانش‌آموزان اجازه می‌دهد تا (گاهی اوقات خشونت‌آمیز) رفتار بیماران از نزدیک، اما در داخل دیوارهای دانشگاه یا حتی در خانه.

سوال این است: آیا چنین تجربه مجازی موثر است؟

می توانید طرح تحقیق را توضیح دهید؟

در این پروژه Dementia Up & Close، می خواهیم بررسی کنیم که چگونه یادگیری از یک متن و یادگیری از یک تجربه مجازی با یکدیگر ارتباط دارند. در یکی از شرایط آزمایش، دانش آموزان چندین ویدیو 360 درجه را در واقعیت مجازی تجربه خواهند کرد. در این ویدیوها، دانش‌آموزان بیماران مبتلا به زوال عقل را می‌بینند که رفتارهای متناسب با این سندرم را نشان می‌دهند.

اینها گاهی اوقات سناریوهای بسیار شدید با رفتار متجاوزانه هستند که در غیر این صورت دانش آموز به راحتی تجربه نمی کند. در شرایط دوم، دانش آموزان در مورد زوال عقل به روشی کلاسیک تر یاد خواهند گرفت. سپس آنچه دانش آموزان از تجربیات آموخته اند را آزمایش خواهیم کرد. آیا آنها چیزهای بیشتری از چنین تجربه غوطه‌وری به یاد می‌آورند یا یک شکل کلاسیک ارائه به همان اندازه مؤثر یا حتی بهتر است؟

چرا مهم است که دانش‌آموزان شرکت‌کننده تجربه قبلی با فرد مبتلا به زوال عقل نداشته باشند؟

ایده این است که در آزمایش ما، دانش‌آموزان می‌توانند برای اولین بار بیمار مبتلا به زوال عقل را از نزدیک تجربه کنند. اگر قبلاً تجربه زیادی با فردی مبتلا به زوال عقل دارید، به احتمال زیاد بسیاری از رفتارهایی که نشان می دهیم برای شما قابل تشخیص باشد. در این صورت ممکن است برای کاوش در مورد اینکه چقدر از ویدیوها یاد گرفته‌اید کار سخت‌تری داشته باشیم.

علاوه بر این، ممکن است دانش پیشینه بتواند تجربه را رنگ آمیزی کند، برای مثال، زیرا شما از قبل انتظارات خاصی در مورد رفتار بیماران مبتلا به زوال عقل دارید.

آیا دانش آموزان در مطالعه با بیمار مجازی ارتباط برقرار می کنند؟

دانش آموزان در طول تجربه سناریوها به اطراف نگاه می کنند، که واقعاً احساس “آنجا بودن” را می دهد. در حال حاضر این یک تجربه تعاملی نیست. برای تحقیق ما در مورد اثربخشی یادگیری از چنین تجربه‌ای، این در واقع خوب است، زیرا به ما امکان می‌دهد روی مطالب کنترل داشته باشیم.

تجارب تعاملی پویا با بیماران می تواند بسیار قدرتمند باشد. ما اکنون با شرکتی کار می کنیم که این نوع سناریوهای تعاملی پویا را در VR می سازد تا ببینیم چگونه آن را شکل می دهیم، اما این برای آینده صادق است.

گام از یادگیری از یک کتاب تا عمل بالینی بسیار بزرگ به نظر می رسد. پزشکان تازه کار که تازه کار با “بیماران واقعی” را آغاز کرده اند، با چه مشکلاتی روبرو هستند؟

آموزش ما آکادمیک است و دانش آموزان را در درجه اول برای یادگیری تفکر آکادمیک آموزش می دهیم. هنگامی که دانش آموزان برای اولین بار در اواخر آموزش با بیماران مواجه می شوند، اغلب احساس می کنند کاملاً برای آن تجربه آماده نیستند.

اگرچه درک مکانیسم های عصبی زیستی بسیار مهم است، اما این دانش بلافاصله از لحظه ای که بیمار رفتار متجاوزانه نشان می دهد به شما کمک نمی کند. برای مثال، خواندن در مورد پرتاب کفش توسط بیمار بسیار کمتر از تجربه پرتاب کفش توسط بیمار به سمت سر شما است. تجربه یک گروه بیمار و یادگیری بهترین نحوه برخورد با آنها از روی کاغذ دشوار است.

نوع تجربه همه جانبه که در این مطالعه استفاده می‌کنیم، می‌تواند به دانش آموزان اجازه دهید در مراحل اولیه مطالعات خود تجربه کنند که چگونه برخی از بیماری ها در رفتار خود را نشان می دهند و چگونه می توانند بر محیط تأثیر بگذارند.