مطالعه نشان می دهد درد میگرنی ناشی از عدم تخلیه سیستم لنفاوی در مغز است

).

میگرن یک بیماری عصبی مزمن و ناتوان کننده است که زنان را 3 تا 4 برابر بیشتر از مردان مبتلا می کند. علیرغم اینکه حدود 1.1 میلیارد نفر تحت تاثیر این عارضه قرار دارند، زمینه های فیزیولوژیکی میگرن مرموز باقی مانده است، اما به شدت مورد مطالعه قرار گرفته است.

برای اولین بار، محققان از گروه زیست‌شناسی و فیزیولوژی سلولی دانشکده پزشکی UNC با هم ترکیب کردند که چگونه یک پروتئین کوچک به نام پپتید مرتبط با ژن کلسی‌تونین (CGRP) بر سیستم عروقی لنفاوی تأثیر می‌گذارد و به درد در طول کمک می‌کند. حملات “https://medicalxpress.com/tags/migraine/” rel=”tag” class=”textTag”>میگرن. نتایج آنها در Journal of Clinical Investigation منتشر شد.< /p>
کاتلین ام. کارون، Ph.D.، پروفسور برجسته فردریک ال. الدریج و رئیس بخش زیست شناسی سلولی، گفت: «مطالعه ما اهمیت سیستم لنفاوی مغز را در پاتوفیزیولوژی درد میگرن برجسته کرده است. فیزیولوژی و نویسنده ارشد در این مطالعه. ما متوجه شدیم که درد میگرن تحت تأثیر تعاملات تغییر یافته با سلول‌های ایمنی و CGRP است که از تخلیه مایع مغزی نخاعی از مننژ جلوگیری می‌کند رگ های لنفاوی.”

CGRP، پروتئین کوچکی که معمولاً در انتقال درد در نورون‌ها نقش دارد، در مننژها یا لایه‌های بافت اطراف مغز در طول حملات میگرنی. این تیم کشف کردند که افزایش سطح CGRP همچنین تأثیر عمیقی بر عروق لنفاوی مغز دارد – سیستم خاصی که برداشتن مایع مغزی نخاعی را تسهیل می‌کند و مسیرهایی را برای سلول‌های ایمنی برای گشت‌زنی در پوشش محافظ مغز.

برای بررسی اینکه چگونه CGRP دقیقاً بر سیستم لنفاوی تأثیر می‌گذارد و به درد میگرن کمک می‌کند، تیم محققان آزمایش‌های زیادی را در شرایط آزمایشگاهی و درون تنی انجام دادند. نیت نلسون مانی، MD-Ph.D. دانشجوی آزمایشگاه کارون و اولین نویسنده روی مقاله، این آزمایش‌ها را رهبری کردند.

با استفاده از مدل‌های موشی که در برابر اثرات CGRP مصون بودند، ابتدا تأیید کردند که درد کمتری را تجربه کرده و زمان بیشتری را در یک محفظه با نور روشن در مقایسه با مدل‌هایی که در برابر CGRP آسیب‌پذیر بودند، سپری کردند. نور روشن یک محرک دردناک برای افرادی است که میگرن را تجربه می‌کنند و توانایی اندازه‌گیری رفتارهای مشابه در موش‌ها تأثیر ترجمه‌ای این مطالعه را تأیید می‌کند.

آنها با استفاده از تکنیک‌های کشت سلولی، نحوه چیدمان یک پروتئین تخصصی را بین سلول‌های مجزا که رگ‌های لنفاوی را می‌پوشانند، ارزیابی کردند. پروتئینی که VE-Cadherin نام دارد به چسبیدن سلول‌های اندوتلیال لنفاوی کمک می‌کند و میزان مایعی را که مانند مایع مغزی نخاعی می‌تواند بین سلول‌های اندوتلیال لنفاوی فشرده شود و از عروق خارج شود، کنترل می‌کند.

محققان دریافتند که سلول‌های اندوتلیال لنفاوی که با CGRP درمان شده‌اند، پروتئین‌های VE-Cadherin خود را به‌گونه‌ای تنظیم می‌کنند که مانند زیپ روی یک ژاکت در یک راستا قرار بگیرند و مهر و موم محکمی را حفظ کنند. این آرایش از عبور مایع بین سلول ها جلوگیری می کند و نفوذپذیری این لایه های سلولی را کاهش می دهد.

آنها این یافته را در بافت لنفاوی مننژ مدل‌های موش تحت درمان با میگرن ناشی از نیتروگلیسیرین تأیید کردند. هنگامی که CGRP و یک رنگ قابل ردیابی به عروق لنفاوی مننژ تزریق شد، کاهش قابل توجهی در مقدار مایع مغزی نخاعی خروجی از جمجمه مشاهده شد.

مطالعات آتی برای آشکار کردن اطلاعات بیشتر در مورد روابط موجود بین میگرن، CGRP و عروق لنفاوی مننژ مورد نیاز است. تیم تحقیقاتی برای درک چگونگی تخلیه مایع مغزی نخاعی از طریق لنفاوی مننژ کار خواهد کرد. عروق از طریق مطالعات با و بدون استفاده از آخرین داروهای مورد تأیید CGRP مورد تایید FDA، مانند Nurtec، Emgality، Ajovy و غیره، به میگرن در انسان کمک می کند.

اگرچه CGRP به عنوان مقصر اصلی تغییرات ناشی از میگرن در شناسایی شده است. سیستم لنفاوی، محققان به طور کامل پاتوفیزیولوژی محرک‌ها و درد میگرن را درک نمی‌کنند. تحقیقات بیشتری برای درک اینکه چگونه عروق لنفاوی مننژ و مراحل زندگی مرتبط با هورمون زنان، مانند بلوغ، بارداری و یائسگی، در تولید میگرن نقش دارند، نیاز است.

کارون، که همچنین عضو UNC Lineberger است، گفت: «از آنجایی که اختلال عملکرد لنفاوی در زنان نیز شیوع زیادی دارد، این وسوسه انگیز است که حدس بزنیم که اختلالات عصبی مانند میگرن می تواند توسط تفاوت های جنسی در عروق لنفاوی مننژ کنترل شود. مرکز جامع سرطان. “اگر این درست بود، استراتژی‌های درمانی جدید یا اهداف دارویی که جریان لنفاوی و گلیمفاتیک مننژی را در زنان افزایش می‌دهد، مطلوب خواهد بود.”