فیلم های شمشیر و صندل چیست؟

فیلم‌های شمشیر و صندل به ژانر فیلم‌سازی اشاره دارند که به ابتدای قرن بیستم بازمی‌گردد. ساخت فیلم، با نسخه فیلم صامت بن هور در سال 1907. این اصطلاح ممکن است به کل ژانر یا محبوبیت فیلم های ایتالیایی ارزان قیمت در اوایل دهه 1960 اشاره داشته باشد، که به قبل از اسپاگتی غربی. برای تعریف اخیر، این فیلم‌ها روشی ارزان‌قیمت برای کارگردانان ایتالیایی برای فیلمبرداری فیلم‌هایی بودند که بر اساس اسطوره‌شناسی کلاسیک در زندگی گلادیاتورها یا در مورد موضوعات کتاب مقدس.

چنین فیلم‌هایی اغلب به بسیاری از کشورهای دیگر می‌رسند که در آن‌ها محبوبیت پیدا می‌کنند، اگرچه بسیاری از آنها نمونه‌هایی از فیلم‌سازی بسیار ضعیف، مملو از نابهنگاری‌ها و دیالوگ‌های وحشتناک هستند، که با دوبله بهبود نیافته‌اند. اکنون از چند تا از این فیلم‌ها به‌خاطر خطاهایشان لذت می‌برند، و تعداد کمی برای Mystery Science Theatre 3000 خنده را فراهم کرده‌اند. از نظر سبک، بیشتر فیلم‌های ایتالیایی با شمشیر و صندل با کارگردانی و فیلم‌سازی پیشگامانه بسیاری از اسپاگتی وسترن.

این فیلم‌های ایتالیایی تقلیدی از حماسه‌های بزرگ بودجه در آمریکا مانند اسپارتاکوس بودند.، ده فرمان، و هر دو نسخه کلودت کولبرت و الیزابت تیلور از کلئوپاترا. برخلاف فیلم‌های ایتالیایی، بسیاری از فیلم‌های اولیه شمشیر و صندل به عنوان نمونه‌های عالی از ساخت فیلم شناخته می‌شوند. این ژانر با افزایش علاقه به انتخاب بازیگران بدنساز در نقش های اصلی شروع به رو به وخامت کرد. وقتی بازیگران باتجربه ای مانند چارلتون هستون، کرک داگلاس و ریچارد هریس جای خود را به بازیگران خوش قیافه و در عین حال نه چندان خوبی مانند استیو ریوز، مارک فارست و دن وادیس دادند، این فیلم ها مسیری سراشیبی پیدا کردند.

در واقع، بسیاری از فیلم‌های شمشیر و صندل دهه 1960 به‌خاطر فاکتور «بیف کیک» خود شناخته می‌شوند و با هومروتیکیسم مرتبط شده‌اند – نه هدف اولیه کارگردان‌ها. حتی تعداد کمی از فیلم‌ها به دلیل محتوای جنسی گرافیکی، در محدوده R و X قرار گرفتند. بیشتر آن‌ها تولیدات اصلی‌تر بودند که برای مخاطبان عمومی در نظر گرفته شده بودند، و تلویزیون حتی در نمایش مجدد برخی از فیلم‌های ایتالیایی مانند فیلم‌هایی که بر اساس هرکول در اواخر دهه 60 ساخته شده بودند، ضربه خورد.

ژانر فیلم های شمشیر و صندل با فیلم کونان بربر در سال 1984 محبوبیت بیشتری در پیدا کرد. این فیلم مطمئناً برای بچه ها نبود و یک بدنساز به نام آرنولد شوارتزنگر در آن حضور داشت. ، دیالوگ نسبتا ضعیف و ارزش تولید کم بودجه. موفقیت تجاری آن باعث تولد دوباره این ژانر توسط کارگردانان آمریکایی شد. برخی از اینها مانند رد سونجا و Beastmaster کم‌آرام و خنده‌دار باقی ماندند. برخی دیگر، به ویژه در آغاز قرن بیست و یکم، استثنایی بودند.

فیلم 2000 گلادیاتور به کارگردانی ریدلی اسکات و با بازی راسل کرو برنده جایزه اسکار بهترین فیلم شد و ثابت کرد که فیلم‌های حماسی شمشیر و صندل چقدر می‌توانند موفق باشند. دیگر فیلم‌های اخیر در این ژانر عبارتند از شاه آرتور، و پادشاهی بهشت، یکی دیگر از آثار ریدلی اسکات – هر دو با استقبال نسبتا خوبی از سوی تماشاگران و منتقدان مواجه شدند. فیلم‌هایی مانند Troy و Alexander در فروش باکس آفیس و نقدهای منتقدان عملکرد کمتری داشته‌اند. شاید یکی از جالب ترین فیلم هایی که از نظر تئوری در ژانر شمشیر و صندل قرار می گیرد، مصائب مسیح در سال 2004 باشد. برخلاف سایر فیلم‌ها، Passion یک فیلم معمولی پاپ کورن نیست، بلکه دقیق‌تر است. انجام آزار و اذیت مسیح و مصلوب شدن او.

فیلم دیگری به نام 300 که در سال 2007 منتشر شد، حماسی شمشیر و صندل است که ساختارشکن شده است. این فیلم بر اساس آثار رمان‌نویس گرافیکی فرانک میلر ساخته شده است و کارگردانی هنری جذابی دارد، با تصویرسازی روی بازیگران. 300 نشان‌دهنده ملاقات جالبی بین رمان گرافیکی و فیلم‌های شمشیر و صندل است. باز هم، مانند اکثر فیلم‌های مدرن در این ژانر، این فیلم‌ها معمولاً دارای درجه R هستند و برای کودکان در نظر گرفته نمی‌شوند.

برای بچه‌هایی که از جارو شدن در فیلم‌های شمشیر و صندل لذت می‌برند، برخی از فیلم‌های دهه 1960 یا قبل از آن را در نظر بگیرید. برای مثال هفت سفر سندباد، برخورد تایتان‌ها و بن هور فیلم‌هایی مناسب برای کودکان بزرگ‌تر هستند. Sinbad و Titans نیز مطالعات بسیار خوبی در زمینه ساخت فیلم استاپ موشن هستند که توسط ری هریهاوزن پیشگام شده است.