چگونه کریپتو می تواند به یک میلیارد کاربر بعدی برسد | نظر

بیشتر کارآفرینان رمزارز عاشق لاف زدن هستند. آنها به شما خواهند گفت که بلاک چین، پروتکل یا برنامه آنها یک میلیارد کاربر بعدی را وارد می کند—و در نهایت دارایی های دیجیتال را به یک جریان اصلی و ضروری از مخارج روزانه ما تبدیل می کند.

اما زیر سطح را خراش دهید و به سرعت متوجه خواهید شد که این مقدار هوای گرم است. چرا؟ زیرا بسیاری از این پروژه‌ها از همان مشکلاتی رنج می‌برند که در دهه گذشته مانع از پذیرش گسترده آن‌ها شده است: کمبود مزمن قابلیت استفاده.

حدود 0.4٪ از همه کاربران رمزنگاری در چند سال گذشته دامنه خود را با استفاده از دامنه‌های غیرقابل توقف ادعا کرده است. این به دلیل کمبود تقاضا نیست، بلکه به دلیل تجربه کاربری ضعیف و عدم امنیت است، جایی که هر کسی می‌تواند تنها با دانستن نام خود، موجودی و تراکنش‌های کاربر را جستجو کند. به نظر می‌رسد که نه دامنه‌های Unstoppable و نه Friend.tech یا Mastercard Crypto Credential به دلیل فقدان اساسی حریم خصوصی به جریان اصلی نرسیدند.

نظرسنجی پشت سر هم به ما می‌گوید که چرا مصرف‌کنندگان روزمره تمایلی به امتحان کریپتو ندارند. آنها که با سرفصل‌هایی درباره هک‌های چند میلیون دلاری و بازیگران بد بمباران شده‌اند، آشکارا از خود می‌پرسند که آیا کسب‌وکارها در این فضا وظیفه حفاظت از پول نقد خود را دارند یا خیر. در حالی که بسیاری از پرداخت‌ها به بازرگانان و عزیزان در دنیای مالی سنتی برای عموم رایگان است، چشم‌انداز پرداخت چندین دلار برای پوشش هزینه‌های تراکنش بسیار بد است. چرا باید به فناوری جدیدی بروید که واقعاً برای شما هزینه دارد؟

این ما را به اصطلاح بی پایانی می‌رساند که مشتریان بالقوه کنجکاو هنگام بازدید از یک وب‌سایت رمزنگاری بمباران می‌شوند. از بحث در مورد zk-SNARK الف> به استخرهای نقدینگی و از degens گرفته تا DAO ها، پلتفرم های بیش از حد همه چیز را بسیار پیچیده می کند. جای تعجب نیست که مبتدیان احساس کنند همه چیز به زبان دوم نوشته شده است که درک آن غیرممکن است.

همه اینها سپس وارد قابلیت استفاده می شوند. کاربران Web2 عادت دارند آنچه را که می‌خواهند با چند کلیک انجام دهند، بدون اینکه نیازی به مدرک دکترا در کدنویسی داشته باشند تا بدانند کارها چگونه کار می‌کنند. حتی کسانی که خود را به‌عنوان متبحر فناوری می‌دانند، اغلب استفاده از پلت‌فرم‌های وب 3 را بسیار پیچیده می‌دانند، به این معنی که اولین برداشت‌های حیاتی از بین می‌رود زیرا تازه‌واردان با ناامیدی تسلیم می‌شوند.

وقتی همه این‌ها را با هم ترکیب می‌کنید، چالش‌های ارزهای دیجیتال کاملاً واضح می‌شوند: پیچیدگی‌های نحوه طراحی بلاک‌چین‌ها از مزایای قدرتمندی که با تمرکززدایی، مقاومت در برابر سانسور و گنجاندن مالی ارائه می‌کنند، کم می‌کند. یکی از موانع بزرگ در راه مقابله با همه موانعی که ذکر کردیم، آدرس های الفبایی عددی است.

در حال رفع مشکل

آدرس‌های بیت‌کوین 34 کاراکتر الفبایی عددی هستند—مجموعه‌ای تصادفی از حروف و اعداد که به خاطر سپردن آنها غیرممکن است و مستعد بروز حوادث ناگوار است. برای توضیح منظورم، در سال 2014، یک گروه 75 نفره در یک study درخواست کرد که مجموعه ای از رشته های الفبای عددی را بیاموزد — طول آنها از شش تا 14 کاراکتر متغیر است. محققان دریافتند که با افزایش طول یک رشته، تعداد خطاهای شناسایی شده زمانی که از شرکت کنندگان خواسته می شد آنها را بدون درخواست تایپ کنند، افزایش می یابد. رایج ترین اشتباهات شامل بزرگ کردن اشتباه حروف، از دست دادن کامل نویسه ها و تایپ آنها به ترتیب اشتباه است.

اکنون این را از خود بپرسید: اگر هنگام تلاش برای تایپ فقط هشت نویسه الفبایی ممکن است اشتباهاتی رخ دهد، وقتی رشته چهار برابر طولانی‌تر شود چه اتفاقی می‌افتد؟

نداشتن یک کاراکتر می‌تواند پیامدهای فاجعه‌باری در هنگام پرداخت ارز دیجیتال داشته باشد. در همه موارد، اگر کیف پول آدرس بد را بپذیرد، وجوه برای همیشه از بین می رود.  چک کردن دوبار آدرس و جستجوی اشتباهات نیز آسان‌تر از انجام آن است، با تعداد زیادی حروف و اعداد که در یک دسته قابل رمزگشایی با هم ترکیب می‌شوند. به همین دلیل است که رمزارزهای باهوش معمولاً آدرس‌های رمزنگاری خود را از طریق یک چت رمزگذاری شده برای طرف فرستنده ارسال می‌کنند و سپس از فرستنده درخواست می‌کنند تا یک تراکنش آزمایشی را با مبلغ کمی ارسال کند، فقط در صورتی که فرستنده آدرس را اشتباه بگیرد. زمانی که تراکنش آزمایشی انجام شد، بقیه وجوه احتمالاً می‌توانند به همان آدرس سرازیر شوند.  شما باید یک پیام رمزگذاری شده با آدرس گیرنده صحیح در ساده ترین نمونه از فرآیند مناسب ارسال کنید. فرستنده آزمایشی را ارسال می کند، گیرنده آن را تایید می کند و سپس فرستنده مبلغ اصلی را ارسال می کند. آدرس نیز باید برای رمزارز ارسالی صحیح باشد. آدرس‌های اتریوم (ETH) برای بیت‌کوین کار نمی‌کنند (BTC) (باز هم در صورت اشتباه، ضرر کلی).

پاسخ به همه اینها ساده است و در عین حال به طرز حیرت آوری کم استفاده است. کاربران کریپتو باید بتوانند به جای ترکیبی از ارقام و کاراکترها، به یک نام قابل خواندن برای انسان ارسال کنند. آن نام نیز نباید به دنیا نشان دهد که صاحب نام چقدر پول دارد. کاربر باید بتواند به سادگی نام خود را در هر جایی پست کند، مانند کد پی پال، زل، ونمو ID/کد QR، و هرگونه وجوه رمزنگاری را در هر زنجیره ای دریافت کند، بدون اینکه هکرها بتوانند میزان وجوه دریافتی را تشخیص دهند. کریپتو هرگز به سطح پذیرش TradFi نخواهد رسید تا زمانی که حریم خصوصی را پیاده سازی کند که مصرف کنندگان به آن عادت کرده اند و در حالت ایده آل هر کاری را که TradFi انجام می دهد، فقط بهتر انجام دهد.  آدرس های قابل خواندن توسط انسان را می توان به عنوان املاک دیجیتال جدید وب 3 در نظر گرفت. درست همانطور که مالکیت دارایی به شما یک آدرس می دهد، این نام ها می توانند بر خلاف NFT ها مفید واقع شوند و به کاربران یک شناسه منحصر به فرد برای تراکنش های رمزنگاری یکپارچه، مالکیت دارایی های دیجیتال و SSI قدرت می دهند.

از جنبه امنیتی، کشف کلاهبرداری های مسموم کننده آدرس، که در آن عوامل مخرب کاربران ناآگاهانه را فریب می دهند، می تواند فوراً آسان تر شود. در اینجا، مجرمان سایبری اغلب کیف‌پول‌های الفبایی و عددی تولید می‌کنند که تقریباً مشابه آدرس‌هایی است که قربانی در گذشته با آن‌ها معامله کرده است و آنها را فریب می‌دهند تا وجوهی را به مقصدی ناخواسته ارسال کنند.

این راه‌حل همچنین نیازی به تکیه بر داده‌های شناسایی شخصی (PID) برای عملکرد و محاسبه آدرس‌ها ندارد، که آن را کاملاً غیرمتمرکز می‌کند و بنابراین خطرات امنیتی را به حداقل می‌رساند. 

آدرس‌های قابل خواندن توسط انسان نیز تأثیر زیادی بر سهولت استفاده خواهند داشت و مصرف‌کنندگان را قادر می‌سازد تا از مزایای دارایی‌های دیجیتال بدون هیچ سر و صدایی لذت ببرند. افزایش علاقه، به نوبه خود، یک اثر شبکه ایجاد می کند، زیرا کاربران بیشتر و بیشتری شروع به انجام معاملات می کنند.

یک شروع خوب—اما بعد چی؟

شاید صنعت ارز دیجیتال مایل به پذیرش این موضوع نباشد، اما آدرس‌های قابل خواندن برای انسان تنها اولین گام در یک نقشه راه طولانی برای دستیابی به پذیرش انبوه خواهد بود.

انتزاع حساب دارد به عنوان یک پیشرفت بزرگ در ساده‌سازی بلاک‌چین‌ها تبلیغ می‌شود، زیرا آنها مدیریت وجوه را از طریق قراردادهای هوشمند امکان‌پذیر می‌سازند. در حالی که این امر می‌تواند تا حدودی سفارشی‌سازی بیشتری را ارائه دهد – و برخی از فرآیندهای فنی را در پشت صحنه به حرکت درآورد – پیاده‌سازی آن همچنان پیچیده است و مستعد آسیب‌پذیری‌های امنیتی است، با چشم‌انداز هزینه‌های اضافی برای کاربران نهایی.

این تنها سردردی نیست که باید برطرف شود. در حال حاضر، انتزاع حساب تنها زمانی در اتریوم وجود دارد که بسیاری از علاقه مندان به ارزهای دیجیتال از مجموعه ای از شبکه های دیگر استفاده کنند. تکه تکه شدن بین بلاک چین ها بدتر می شود – و از آنجا که اکثر کیف پول ها برای اکوسیستم های خاصی ساخته شده اند، نمی توانند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. این به کاربران امکان انتخاب کمی می دهد جز اینکه اگر می خواهند ثروت خود را جابجا کنند، به پل هایی که استفاده از آنها سخت تر است تکیه کنند.

سایر گام‌های حیاتی که باید در رابطه با امنیت برداشته شوند، شامل اجرای محاسبات چند جانبه و ماژول‌های امنیتی سخت‌افزاری می‌شود – پادمان‌های حیاتی که لایه دیگری از حفاظت را برای وجوه کاربران در بازداشت اضافه می‌کند، در حالی که حمله هکرها را به شدت دشوار می‌کند. .

آینده می تواند – و باید – برای دارایی های دیجیتال روشن باشد. با این حال، برای دستیابی به عظمت پلتفرم‌های بلاک چین، وب 3 و کریپتو، توسعه‌دهندگان باید شجاع باشند، به تابلوی نقشه برگردند و به تجربه کاربر از چشم مبتدیانی که هرگز صاحب یک توکن نبوده‌اند نگاه کنند. سپس، و تنها پس از آن، می‌توان هر ادعایی مبنی بر اینکه می‌توان یک میلیارد کاربر بعدی را وارد کرد، جدی گرفت.