هویت نفسانی: درون من یک من وجود دارد

وقتی از خود سوال می کنیم که من کی هستم، هویت های زیادی در درون ما وجود دارد که به ما پاسخ می دهد. با این حال، ما فکر می کنیم که فقط از یک خود تشکیل شده است. این هویت، که ما آن را ایگو می نامیم، نیازمند عزت نفس است.

خود خودخواه بر اساس سلسله مراتبی از نیازها عمل می کند

نیازهای خود منیتی ما. فیزیکی (شکم پر، ظاهر ما)، امنیت (محل زندگی، محیطی که در آن زندگی می کنیم)، عشق، احترام، خودشکوفایی، مشارکت، اعتماد به نفس و عزت نفس. مهم است که بُعد ایگو را در تصویر درونی خود شناسایی کنیم. اگر معنایی که در دنیای درون خود به نفس خود می دهیم بزرگتر یا کوچکتر از حد لازم باشد، مشکلاتی را ایجاد می کند. وقتی نفس ما رشد می کند به رفتار تحقیرآمیز تبدیل می شود و وقتی کوچک می شود به بی ارزشی تبدیل می شود.

در واقعیت، ایگو چیزی نیست جز توهمی که ما درباره آن در ذهن خود ایجاد می کنیم. وقتی خودمان را از طریق خود منیتی خود ابراز می کنیم، خود را جدا از دنیای بیرون می بینیم. ما دنیای درونی خود را با محرک هایی که از دنیای بیرون دریافت می کنیم، ایجاد می کنیم. به عنوان مثال، اگر زیبایی ما برای ما مهم است و خود را با زیبایی خود خلق می کنیم، با بازخوردهایی که از دنیای بیرون در مورد زیبایی خود دریافت می کنیم، ارزش خود را تعیین می کنیم. اگر ما را دوست نداشته باشیم، ارزش خودمان آسیب می بیند، به این معنی که ما بی ارزش هستیم و منیت خود را کوچکتر از حد لازم می بینیم. بنابراین، خلق و خوی ما به نفس ما مربوط می شود.

اما، ما بیش از یک هویت در درون داریم و هر کدام از آنها در درون خود رشد می کنند. مهم است که هنگام بیان خود از چه هویتی استفاده کنیم. به عنوان مثال، ما از هویت تجاری خود در زندگی تجاری خود استفاده می کنیم. اگر متاهل هستیم هویت همسرمان فعال است. ما از هویت فرزندان در حضور والدین خود استفاده می کنیم. اگر بچه داریم، هویت والدین خودش را نشان می دهد. هویت ها یکی یکی شکل می گیرند. برای مثال هویت کودک در بدو تولد شکل می گیرد. هویت همسر با ازدواج آغاز می شود. زمانی که زندگی کاری ما شروع می شود، هویت کاری ما شکل می گیرد. هویت ما به عنوان دوست با اولین دوستی ما آغاز می شود.

هویت ما توسط رفتارها، توانایی ها و معانی ما شکل می گیرد. هویت ها در سنی که شکل گرفته اند باقی می مانند. هویت هایی که در سنین پایین شکل می گیرند قوی تر هستند. منابعی که هویت هر یک از ما متفاوت است و منابع یکدیگر را نمی شناسند. وضعیت با خود منیتی ما متفاوت است؛ هویت های دیگر ما را نمی شناسد، اما منابع آنها را می شناسد.

وقتی یکی از هویت‌های ما گم می‌شود، در درون ما خلأ وجود دارد. اگر هویت های دیگر ما به اندازه کافی قوی باشد، شکاف احساس نمی شود. در این حالت، نفس در تعادل است. اگر هویت‌های دیگر ما به اندازه کافی قوی نباشند، خود منیتی این شکاف را پر می‌کند و سعی می‌کند نیازهای آن‌ها را برآورده کند.

وقتی با یک فرد جدید آشنا می‌شویم، ارزیابی آن‌ها در یک هویت واحد برای تشخیص او کافی نیست. . حقیقت این است که فرد مقابل را به عنوان یک کل بپذیریم. همچنین مهم است که هویت خودخواهانه (I) شخص دیگر را تشخیص دهیم. برای درک این موضوع کافی است به آستانه های درک آن توجه کنید.

مهم است که هویت ها را با هم مخلوط نکنید. هویت ها خود را در محیط های مختلف نشان می دهند. گاهی اوقات ممکن است نیاز داشته باشیم که خودمان را با هویت های مختلف خود به طور همزمان بیان کنیم. چون نقش های ما در هر هویتی متفاوت است و اگر با هم قاطی شوند ممکن است مشکلاتی ایجاد شود. به عنوان مثال، استفاده از هویت فرزند به عنوان هویت همسر.

یکی از مهم ترین هویت های درون ما هویت معنوی ماست. هویت معنوی ما بیانگر دیدگاه ما نسبت به زندگی و معنایی است که به آن می دهیم. هویت معنوی فراتر از خود من است. یکی بودن با همه موجودات زنده و جهان است. وقتی کسانی که شروع به استفاده از هویت معنوی خود می کنند شروع به صعود به بعد معنوی می کنند، زندگی را زیباتر درک می کنند.

آگاهی به ما امکان می دهد از هویت خود در مکان و زمان مناسب استفاده کنیم. به این ترتیب می توانیم در زندگی خود شاد باشیم، از زندگی لذت ببریم و با تولید چیزی خودمان را ابراز کنیم. برای شناخت کامل خود و درک کامل جایگاه خود در زندگی باید بتوانیم به درون برویم و از خود من فراتر برویم. به این ترتیب، ما می توانیم بهشت ​​خود را ایجاد کنیم.

کسانی که نقشی را از زندگی ما می دزدند